Mükemmel

*(English Content is also available, scroll down)*

Çiçeğe hiç sordunuz mu?

Çiçeğe diyorum, hiç sordunuz mu istediğin bu muydu diye.

Büyümesi, serpilmesi yeterliydi.

Suladınız.

Biyolojik ihtiyaçlarını karşıladınız.

"Beslediniz"

Bir tohumdu.

Yuvarlak ve değersiz. Dışarıda görsen anlam vermeyeceğin kadar belirsiz.

Belki de ilk çiçek öyle yeşerdi.

Biri onu anlamsız bulup yere fırlattı ve o, toprağı buldu.

Saklanmak istedi. Girebildiği kadar derine girdi, yerin dibine.

Orası sıcaktı, nemliydi, güvenliydi ve bir daha kimse onu fırlatamazdı.

Bu onun için yeterliydi.

Biyolojik kimliği dışında hiçbir kesime ait değildi. Yalnız küçük bir tohum sadece.

Sessizlik, sakinlik, karanlık. Onu tanımayan dostlar bile edinebilirdi. Günübirlik, kısa konuşmalarda bulunabilir, sonrasında kendi kendine dinlenebilirdi.

Büyüdüğünde hala durumu tam anlamamıştı. Sonuçta hala toprağın altındaydı. Hoşuna bile gitmişti diyebiliriz. Güzelleşiyordu ama kimseye bir şey kanıtlamasına gerek yoktu. Kimsenin de kendisinden bir beklentisi yoktu. İhtiyacı kadar besleniyordu. Hesap vermiyordu.

İlk tomurcuk toprağın üstünde belirinceye kadar.

Musallat oldu arılar, kelebekler.

Temastan pek hoşlanmıyordu ama bununla yaşayabileceğine karar vermişti.

Onu esas rahatsız eden "görülmekti" Çok ortadaydı. Gelişmişti, büyümesine dur diyemezdi bu onun doğasıydı.

Toprağı ilk deştiği gün yaşadığı travmayı hala anlatır durur.

"Sanki... derdi. Sanki deşifre olmuştum. Gökyüzü çok güzeldi ama yaşadığım korku hissinden farkına bile varmamıştım..." Gülümserdi.

Yine de o dönemi, kötünün iyisine duyulan belirsiz hasret duygusuyla tanımlar.

Bir gün genç bir kız onu gördü. Güzelliği karşısında büyülenmemek elde değildi.

Gerçekten, güzel karşısında ne yaparsın ki? Büyülenirsin.

Güzelliğiyse çiçeğin zerre umrunda değildi. Öyle bir algısı yoktu. O doğayla ahenk içinde var olanlardandı.

Standartları bilmezdi, kıyas tanımazdı.

Hiç kıyaslanmamış olan, nereden bilsin kıyası zaten.

Genç kız onu ailesine gösterdi. Evleri üç bina ötedeydi. Kız her gün gelmeye başladı. Ona su veriyordu.

Evet suya ihtiyacı vardı, fiziksel olarak bu bir ihtiyaçtı. Ama en büyük korkusu büyümek, daha da görülmek, esas yuvası olan toprağın altından iyice uzaklaşmak olan bir varlık için bu bir iyilik değildi.

O gün anladı. İhtiyaçlar ikiye ayrılıyordu. Evet.

Fiziksel ve ruhsal ihtiyaçları birbiri ile uyum içinde değildi.

Fiziksel ihtiyaçlarını karşılayan herkes, dostu demek değildi.

Minnet duymadı. Nefret de duymadı. Tek derdi şimdi ne olacağıydı.

Çok güzelleşmişti. Bakımla daha da büyüyor, serpiliyordu. Aylar bu şekilde birbirini kovaladı.

Çevresinden geçen herkes ona hayranlıkla bakıyordu. O, en güzeldi, en özeldi. Bu hoşuna gitmeye başlamıştı. Eşi benzeri yoktu.

"Güzelliğin ne olduğunu bilmezdim." derdi. "Bana güzel diyorlarsa öyle olmalıydım, değil mi?"

Genç kız artık onu sahiplenmişti. Herkes biliyordu ki, bu çiçek, onun çiçeğiydi. Evrende tekti. Bu, kıza da anlam kazandırmıştı. Büyüttükçe büyütmek istiyordu onu. Sanki ne kadar beslerse, o kadar onun olacakmış gibi. Verdikleriyle onun sahibi olmaya hak kazandırıyordu kendine.

Başkasının onu sahiplenmesinden çok korkuyordu, başkasının ona zarar vermesinden korktuğu kadar çok. Diğerlerinin onu görmesini bile istememeye başladı.

Bir gün, değişik aletlerle geldiler. Hassas bedeninde bir sarsıntı hissetti çiçek. Sanki yer ayağının altından kayıyordu. Başı dönüyordu. "O kadar korkmuştum ki... Bayılmışım, ama rüyam çok güzeldi, toprağın altındaydım."

Uyandığında başka bir yerdeydi. Kökleri sızlıyordu. Onu ufak bir çubuğa bağlamışlardı. Duruma çok da anlam veremedi ama özgür hissetmediği bir gerçekti. Bir şey onu sabitliyordu ve o, buna katlanamazdı. Genç kız başında bekliyordu, o hevesli, çiğ, sözde sevgi ve hayranlık dolu gülümsemesiyle... Çevresine bakındığında fark etti ki eski evinden çok da uzakta değildi. Eskiden hep gördüğü kırmızı kamyonet hala görünüyordu, sadece biraz daha uzaktaydı. Hayal kırıklığı hissetti, evcil hissetti, artık özgür değildi, bir birey değildi. Kendi iradesi yoktu. İradesi olmadan fırlatıldığı topraktan, iradesi olmadan koparılmıştı. Başkasının varlığına anlam veren bir "güzellik", kendi hayatının yardımcı rolünde oynayan bir objeydi.

Aylar yılları kovaladı, mevsimler geçti. Çok büyük sarsıntılar geçirdi. İklim onu yormuştu.

Birgün bir gürültüye uyandı. Herkes kırmızı kamyonetin oradaydı. Bağırışmaları duyabiliyordu. "Tanrım, ne kadar güzel!" Çevresinden ona bakmadan hızlıca geçen insanların rüzgarıyla sarsıldı. Herkes oraya gidiyordu. "Gördüğüm en güzel çiçek..."

Bunu duyduğu an kalbinde bir şey oldu. Başka bir çiçek daha mı vardı? En güzel olan oydu demek? Yeni çiçek en güzelse, kendisi neydi? Bu onu otomatik olarak varolan en çirkin çiçek yapmaz mıydı?

O gün kıyasla tanıştı. Kıyas kalbini deldi geçti. Daha iyi görünmek istiyordu. Yeniden en güzel olmak istiyordu. Genç kızsa bu konuda her şeyi yapmaya hazırdı. Ona en güzel besinlerden alıyordu. Çiçek de bunları seve seve tüketiyordu."Tek hayalim görülmemekti, nasıl oldu da kendimi buna böylesine kaptırdım?" derdi. Hayalini, varoluşunu unutmuştu. Bu onun kabusu olacaktı.

Çok zaman geçti. Türdeşleri her yerdeydi. Yanında, arkasında, rahatsız edici yakınlıkta, sürekli bir temas halinde. Bütün çiçekler arasında kaybolmuştu.

Artık kimse çiçeklere bakmıyordu. Artık o da herkes gibiydi, sıradandı. Kimsenin özel bir bakım gösterdiği de yoktu. Bu sefer kalabalıktan dolayı görünmüyordu. Kimse onu görmüyordu, sessizlik içinde yaşayabilirdi, fark edilmezdi, hesap vermesi gerekmezdi. Kıyası bilmese bu hoşuna giderdi.

Bir zamanlar güzelliği için sevilmeseydi, hayaline kavuşmuş olacaktı.

Maalesef tüm bunları bildiği için bu, sonu oldu.

(EN)

Perfect

Have you ever asked the flower, Is this what you truly wanted?

Growing, flourishing—it would’ve been enough. You watered her. You met her biological needs. You “nourished” her.

She was a seed. Round and seemingly worthless. So vague that you’d probably ignore her if you saw her outside.

Maybe that’s how the first flower ever bloomed—Someone tossed her aside, deeming her meaningless,and she found the soil.

She wanted to hide.S he sank as deep as she could into the ground. It was warm there, moist, safe. No one could throw her away again. That was enough.

She belonged nowhere beyond her biological identity. Just a small seed.Silence, stillness, darkness.Even those who didn’t know her could become her friend.She could engage in fleeting, small talks—and then rest in solitude.

When she grew, she didn’t fully understand what was happening. After all, she was still beneath the surface. And to be honest, she even liked it that way. She was blossoming, but had nothing to prove. No one expected anything from her.She nourished herself just enough. She owed no one anything.

Until the first bud broke through the soil.

Bees and butterflies started hovering. She wasn’t fond of touch, but decided she could live with it. What truly disturbed her was being seen. She was now exposed. She had grown, and couldn’t stop—it was in her nature.

She would often speak of the day she pierced the soil:“It was like…” she would say,“It was like I had been exposed. The sky was beautiful, but I was too afraid to even notice.” And she would smile. Still, she described that time as a vague longing for a lesser evil.

One day, a young girl saw her. She was mesmerized by her beauty. And really, what can you do in the face of beauty? You become enchanted.

But the flower… she didn’t care. She had no concept of beauty. She belonged to those in harmony with nature. She knew no standards. No comparisons.

And if you’ve never been compared, how would you know what comparison even is?

The girl showed her to her family. Their house was just three buildings away. She began visiting every day. She gave her water. Yes, water was a need—physically. But for a being whose greatest fear was growing, being seen even more, drifting away from the soil that was once her home—this wasn’t kindness.

That was the day the flower understood. Needs were divided into two. Yes. Physical and emotional needs didn’t always align.Not everyone who met your physical needs was your friend. She didn’t feel grateful. She didn’t feel hatred either. She only wondered: What happens now?

She had become very beautiful. With the care she received, she grew even more. The months passed one after another. Everyone passing by admired her. She was the most beautiful, the most special. And she started to enjoy that. She was one of a kind.

“I didn’t even know what beauty was,” she would say.“If they say I’m beautiful, I must be—right?”

The girl had claimed her now. Everyone knew—she was her flower. She was unique in the universe. That gave the girl meaning too. The more she nourished her, the more she felt the flower belonged to her. As if her giving earned her the right to possess her.

The flower feared being owned by someone else just as much as she feared being harmed. She no longer wanted others to even see her.

One day, they came with strange tools. She felt a tremor in her delicate body. It was as if the ground slipped from under her feet. Her head was spinning.“I was so scared… I fainted. But I had a beautiful dream—I was underground again.”

When she woke, she was in another place. Her roots ached. They had tied her to a little stick. She didn’t quite understand the situation, but one thing was clear—she didn’t feel free. Something was holding her down, and that, she couldn’t bear. The young girl was by her side, smiling with that eager, immature, so-called loving admiration… Looking around, the flower realized she hadn’t been moved too far. She could still see the red truck she used to see—it was just a bit farther now. She felt disappointed. Domesticated. No longer free. No longer an individual.She had been tossed into the soil without will, and now uprooted the same way. A "beauty" that gave meaning to someone else's existence,a prop in the story of someone else's life.

Seasons passed. She endured many tremors. The climate wore her out.

One day, she woke to a commotion. Everyone was by the red truck. She could hear the shouting.“My God, how beautiful!” She was shaken by the wind of people rushing past without even noticing her. Everyone was heading there.“The most beautiful flower I’ve ever seen…”

The moment she heard that, something cracked inside. Was there another flower? So that one was now the most beautiful? Then what did that make her? Did it not automatically make her the ugliest of them all?

That was the day she met comparison.

Comparison pierced through her heart. She wanted to look better. She wanted to be the most beautiful again. And the girl—she was ready to do anything for that. She bought the finest nutrients. The flower consumed them eagerly.

“My only dream was not to be seen. How did I end up so consumed by this?” she would say.

She had forgotten her dream. Forgotten her essence.

This would become her nightmare.

Time passed. Her kind was everywhere. Beside her, behind her, annoyingly close, constantly in touch. She got lost among all the other flowers.

No one looked at flowers anymore. She was just like all the others. No one paid special care. Now, she was invisible again, she could live in silence, unnoticed, without accountability.

If only she hadn’t known comparison, she might have liked this.

If only she had never been loved for her beauty—she would have fulfilled her dream.

But because she knew all of this, this…was her end.