Kursak

*(English Content is also available, scroll down)*

“Kursak: Kuşların yemek borusu üzerinde bulunan, hayvanın yediği şeylerin sindirilmek üzere toplandığı, torba biçiminde şişkin organ. Kursağın insanlarda olup olmadığı da merak edilmektedir. İnsanlarda kursak denilen bir organ bulunmamaktadır.”

Öyleyse genzime oturan yumru neden?

Yutkunacağım yerde boğazıma birikenler ne?

Hevesim nerede kaldı tam olarak? Kursağımda değil mi yani?

Hayatımda bu kadar yeri olan bu organda birikti sandıklarım, konuşamadıklarım, umutlarımın yükü, anlamsızlaştırılan heyecanlarım, susturulan mutluluklarım, söndürülen zevklerim; kursağımda değilse nerede yük oluyorlar bana?

Ya da bir kuşum ben. Evet, böylesi daha mantıklı.

Kafes içinde bir kuş…

Tamamen iş birliği içinde, uyumlu, mağrur, asla mağdur değil. Özgürdür kağıt üzerinde, özgür davranmadığı müddetçe. Esareti şefkatle karıştırmış… Kırık kanatları ile sempati oluşturmuş, bu nedenle iyileşmekten korkutulmuş… Kuş olduğu unutturulmuş, bastırılmış, sevgiyle sindirilmiş, evcilleştirilmiş, evi olan doğaya salınmaktan korkutulmuş, sevgiye ve bakıma bağımlı kılınmış, uğruna yapılan fedakarlıklarla o ince bileklerinden yeryüzüne saplanmış bir kuş.

Kendi kazandığı kafes içinde, güçlü var oluşuna rağmen aslında var edildiği ilüzyonuyla gözü karartılmış. Buna herkes inanmış. Başta kendisi.

Güçsüzlükleri hatırlatılarak kanatlarından incitilmiş… İyileştiği yerlerinden pişman edilmiş.

Kuş olduğumdan hafifliğim, ve yine kuş olduğumdan bu kursağımda kalanların ağır gelişi.

Belki de…

Bu yazıyı sevdiyseniz, Mükemmel isimli yazımı da beğenebilirsiniz.

(EN)

"Crop: A pouch-like, swollen organ located above the esophagus in birds, where food is stored before digestion. Whether humans have a crop is a subject of curiosity. Humans, however, do not have such an organ."

Then what is this lump lodged in my throat?

What is it that gathers in my throat when I try to swallow?

Where exactly did my excitement go? Isn’t it stuck in my crop?

All the things I’ve stored up in this organ that apparently doesn’t exist in humans—unspoken words, the weight of my hopes, joys made meaningless, silenced happiness, pleasures dimmed—if not in my crop, where do they weigh me down?

Or perhaps I am a bird. Yes, that makes more sense.

A bird in a cage…

Compliant, harmonious, proud—never a victim. Free, on paper. As long as she doesn't act like it. Mistaking captivity for kindness… Garnering sympathy with broken wings, and thus, made afraid of healing… Made to forget she was a bird, suppressed, digested with love, domesticated, too frightened to be released into her natural home. Made dependent on care and affection, pinned to the earth by the very sacrifices made for her—through her delicate ankles.

Inside a cage of her own making, blinded by the illusion that her existence is granted, despite her own inherent power. And everyone believed it. Most of all, she did.

Her wings were bruised under the guise of weakness… She was made to regret the very places she healed.

It’s the lightness in me that makes me a bird—and perhaps that’s why what gets stuck in my crop weighs so heavily.

Maybe…