BOAC Soft Serve (Tiramisu Cup)

*(English Content is also available, scroll down)*

BOAC tatlı ve renkli içerik konseptleri olan bir mekan.

Aslında ben burayı ilk McDonald's tarzı yumuşak külah dondurmalar yapan bir yer olarak 6-7 ay önce duymuştum. Hatta öyle dondurmaları çok severim (bir ara bu dondurmaların neden benim için çok anlamlı olduğunu anlattığım başka bir yazı yazmalıyım kendime not olsun) o yüzden gidip denemek istemiştim. Sonrasında Google yorumlarında abartıldığını, lezzetsiz olduğunu falan okuduğumda gitmekten vazgeçmiştim.

İki şubesi var ikisi de Bağdat Caddesi'nde ama anladığım kadarıyla Moda'da da şube açacaklar.

Ben iki şubesine de gittim. Biri Salt Fried Chicken yanında olan seyyar satış arabası gibi. Burada yaklaşık 1 saat sıra bekledim. Diğeriyse daha eli yüzü düzgün bir şube, dün gittiğim bu 10 dakika falan bekledim aldım.

Bir mekanda sıra beklemek bana hep tuhaf hissettiriyor, işsizmişim gibi. Vaktim değersizmiş gibi, nedense televizyonda gördüğümüzde hoşlanmadığımız bedava tatlıyı nezaketsizce kapışan insanları andırır öyle ortamlar bana. Kendimi öyle hissederim. Sıradaki insanlar, genelde birbiriyle konuşmayan. Göz göze gelince çok dostane bakışlarla karşılaşmazsın. Bilmiyorum yine de giriyorum yani sıraya işte. Popüler olanın peşindeyim.

Bir sürü ürün var tabi ama ben oldum olası oradaki gibi rengarenk içecekleri tüketmem. İştah açıcı bulmuyorum. Ben tiramisu için gittim. Cup'ta satıyorlar. 1 Cup 200₺.

Öncelikle hazırlanışını izlerken iki mekanda da çalışanların sıkılmışlıkları size de yansıyor. Sizinle konuşmak istemiyorlar, kendi aralarında siz yokmuşsunuz gibi sohbet etmek daha cazip geliyor belli ki. Haksız bulmuyorum. Tüm gün tiramisu katmak sıkıcı olsa gerek. Ama gerçekten bu bardağın içine öyle bir tıkıyorlar ki, izlerken iştah açıcı olmayan bir görüntü oluyor. Nasıl başarıyorlarsa son ürün fena görünmüyor ama.

200₺ için gayet iyi porsiyon. Aşırı aç değilseniz iki kişi bölüşebilirsiniz. Tek kişi yenmeyecek kadar aşırı da değil ama. Kedidili oranı krema oranına göre fazla olmuş. Şeker oranı bana göre iyi. Ben tatlı yediğimi anlamaktan hoşlanıyorum tatlı yiyorsam. Tat çok arada kalınca tatmin olmuyorum, bunun baymayan ama tatlı olan bir kıvamı vardı. Ben sevdim. İki kere gitmemden de bellidir.

Diğer ürünlerini de denemek isteyebilirim, yolum düşerse ve sıra olmazsa. Bir de menüde Dua Lipa dondurması gördüm. Vanilyalı dondurmanın üzerine zeytinyağı ve deniz tuzu eklenerek yapılan tatlı... Burası üzerine bir de bal eklemiş. Gerek yok benim için.

Yalnız popüler kültür gerçekten çok enteresan. Böyle bir mekan açıp pop-culture etkisiyle bir anda parlayan tarifleri yapmak, satmak, hızlı pratik ve hesaplı kazanç elde etmek çok mantıklı. Dubai çikolatasının patlayışı gibi. Bir gece ansızın hayatımıza giren ve sonrasında yine bir gece ansızın yeterince kişinin tadım limitine ulaşıp yok olan fenomenler. Ya da Dua Lipa'nın bakın ben dondurmayı böyle yiyorum demesi ve bir anda herkesin bunu yemesi gibi.

Tatlar da çağın hızına ayak uyduruyor sanırım. Anlık tatminler, geçici hevesler, bir ısırıklık deneyimler. Olan girişimcilere oluyor mu demeliyiz acaba? Yoksa meraktan tüketen tüketici mi yanıyor arada?

(EN)

BOAC is a place known for its sweet and colorful content concepts.

I first heard about it around 6-7 months ago, mainly because of its McDonald’s-style soft-serve cones. I absolutely love that kind of ice cream. (Mental note to self: I should definitely write another piece on why those cones mean so much to me.)

Back then, I was tempted to try it, but after reading some Google reviews claiming it was overhyped and tasteless, I decided not to go.

They have two locations, both on Bağdat Avenue, though I hear they’re opening one in Moda soon.

I’ve visited both locations. One of them is more like a street cart next to Salt Fried Chicken—I waited in line there for nearly an hour. The other one is more proper and polished; I went there yesterday and waited around 10 minutes to get my order.

Waiting in line always makes me feel a little strange, like I’m unemployed or like my time isn’t valuable. It reminds me of those scenes on TV where people rudely fight over free dessert. That's how those environments feel to me. The people in line don’t usually talk to each other. Eye contact is rarely met with a friendly gaze. Still, I find myself queueing—chasing whatever’s popular.

They have a wide range of products, but I’ve never really been into super colorful drinks. I don’t find them appetizing. I went there for one thing: tiramisu. It’s served in a cup, priced at 200 TL.

Watching the staff prepare it was interesting. In both locations, their boredom was visible—and contagious. They clearly preferred chatting among themselves over engaging with customers. I can’t really blame them. Spending your entire day layering tiramisu sounds tedious. Still, the way they stuff it into the cup is far from appetizing to watch. Strangely enough, though, the final product doesn’t look bad at all.

For 200 TL, the portion is pretty generous. You could easily split it with someone if you’re not too hungry. It’s not overwhelmingly large for one person either. The ratio of ladyfinger to cream was a bit too high for my taste, but the sweetness level was just right. When I eat dessert, I like knowing I’m eating dessert. If it’s too subtle, it doesn’t satisfy me. This one struck a good balance—sweet without being cloying. I liked it. The fact that I’ve gone twice already says a lot.

I might try other items on their menu if I happen to pass by and there's no line.

One item caught my eye: the “Dua Lipa ice cream”—a vanilla soft serve topped with olive oil and sea salt. They’ve even added honey on top. Personally, I could do without that last bit.

Pop culture is such a curious thing. Opening a place like this, creating trending recipes that blow up thanks to pop influence, selling quickly, and making easy money—it all makes sense. Like the sudden rise of “Dubai chocolate.” These are phenomena that appear overnight, charm everyone for a short time, and then quietly disappear once people hit their tasting threshold. Or like when Dua Lipa said, “This is how I eat my ice cream,” and suddenly everyone wants to try it that way.

Flavors, too, seem to be adapting to the speed of the era. Instant pleasures, fleeting cravings, one-bite experiences. So who’s really paying the price here? Is it the entrepreneur caught in the hype cycle? Or the curious consumer, burned by the experience?